عصر روز دوشنبه يكم خرداد نود و يك، يعني روزي كه مزدوران نظام فاشيستي، يگان هاي خود را جهت سركوب و حاكم كردن رعب و وحشت روانه آزربايجان نمودند، و خيابان هاي اورميه را تبديل به پادگان نظامي خويش كردند، طنين شعار "ياشاسين آزربايجان" تومروس هاي آزربايجان، به مانند پتكي فولادين رعب و وحشت را شكسته و فعل توانستن را صرف كرد. دختراني كه غيرت تومروس، بابك و ستارخان را به ارث برده بوده بودند، پيش مرگ آزربايجان و نگين در حال مرگ آن شدند تا با همت خود به مردان و زنان اين خاك درس بي باكي و غيرت دهند. دختراني كه دلاورانه مردان را به ميدان مبارزه و سردادن شعارهاي ملي فرا خواندند و عرق شرم بر پيشاني آناني نشاندند كه با ادعا آمده بودند، اما خواسته ي دژخيمان بر آنان چيره شده بود. اين غيور زنان ثابت كردند كه ميدان مبارزه همت عمل مي طلبد نه اسطوره ي سخن.
اي كاش صدايم روزي به گوش اين پنج ستاره ي درخشان شب تاريك وطن برسد كه چگونه آن روز در مقابل آنان خود را كم سوتر از جرقه اي كوچك يافتم و سركوبگران را بسان كودكي ديدم كه قصد چيدن اين ستارگان را داشتند، اما غافل از اينكه شما ستاره ايد و آنان كودكاني ناتوان.
اگر تا امروز در دفتر تاريخ، يك تومروس بواسطه بريدن سر تجاوزگر درخشيد با افتخار مي گويم امروز تومروس هايمان سر هزاران متجاوز را به زير انداختند. دلم به حال آناني مي سوزد كه در اين تاريكي، از درخشش شما غافل بودند و مي پنداشتند تنها نور اميد اين خاك خودشان و چراغهاي كم سويشان است. اما شما با پرتو اميدبخش خود شكوفه هاي اميد را به ثمر نشانديد. به راستي قلم در ستايش غيرت شما دختران شيردل آزربايجان ناتوان است.
شما دلاوراني كه نه نامتان را مي دانم و نه مي دانم اكنون در كنج كدامين بازداشتگاه رژِيم هستيد. ولي صادقانه در مقابل همت استوارتان زانو مي زنم و نوشته ام را با شعري را از شاعر آزربايجاني "سعيد موغانلي" به پايان مي رسانم:
.... كيشي لر جهنم،
هئچ بير قادين زيندانا دوشمه يه يدي كاش...
و هئچ بير آنا،
الي سيلاحلي قاباغيندا آغلامايايدي.
آخي اورادا داراق تاپيلمير ساچ داراماغا
و قورشون آنا لايلاسي ائشيتمه يه كاردير.
ائويميز جهنم،
گؤيرچينلرده اوچورولسون.
كؤپكلر باغلانيلسين،
زيندانلار باغلانماسالاردا.
آنالار زيندانا تاپشيريلماسينلار،
زيندانلار آنالارا تاپشيريلسين كاش ...
